Geven uit armoede

Na het ontbijt zijn we op pad gegaan om in de buurt een wandeling te maken. We zagen weer een andere omgeving. Veel rijstvelden gezien. Omdat het gisteren veel geregend heeft, stonden de velden onder water, wel afwatering gezien. We zagen ook mannen en jongens die aan het vissen waren met een soort omgekeerde garde, waarvan de bovenkant eraf was. Die werden dan in het water gegooid en zo werden de vissen gevangen. We zagen ook veel vrouwen met kinderen die aan het onkruid wieden waren.

Mobieltjes zie je hier af en toe, maar dan geen smartphone. Rokers zie je hier weinig. Alcohol schijnt wel een probleem te zijn onder de mannen, vooral de bananenlikeur.

Nadat we na de wandeling even uitgerust hadden en thee en koffie hadden gedronken, vertrokken we in een busje en jeep naar Tororo. Tim en Wilma gingen ook mee; Tim reed in de jeep en Edith, een Ugandees meisje dat bij Tim en Wilma helpt, reed de bus. Het was weer een hele belevenis! Door de regen van gisteravond waren de wegen minder goed begaanbaar. Veel kuilen in de weg en hier en daar nog erg glibberig. Met recht weer een Afrikaanse massage!

Hoe dichter we bij Tororo kwamen, hoe drukker het weer werd op de weg. Bromfietsen volgeladen met van alles en nog wat, vrouwen met goederen op hun hoofd en vaak ook nog een kindje op de rug; elke keer blijf je je verbazen over wat je ziet. Slingerend, hotsend en botsend kwamen we na een uurtje bij de supermarkt aan, waar we inkopen deden. Daarna even naar de overdekte markt waar fruit, groente, kruiden en vlees verkocht wordt. Een kakofonie van geluiden, geuren en kleuren. Heerlijk vers fruit gekocht en even rondgekeken.

En toen was het tijd voor het uitje van de dag: met z'n allen lunchen in het restaurant. Restaurant? Hebben ze dat daar dan? Ja, in de stad zijn er wel restaurants, maar daar eet echt alleen maar de elite. De "normale' Ugandees kan dit nooit betalen. Dit laat dan gelijk ook weer die kloof zien tussen arm en rijk, die er in Uganda is. We gingen lopend naar het restaurant toe. Komen we daar midden in die drukke stad toch een bekende tegen! Julius, een medewerker van CDHope, reed daar op z'n bromfiets. Even gezellig gekletst met hem; tja, die groep blanken tussen verder alleen maar donkere mensen viel natuurlijk wel op... hij had ons snel gespot!

In het restaurant leerden we ook weer eens een lesje in geduld ... Terwijl de eerste z'n eten al op had, moest de rest z'n eten nog krijgen. Maar het was het wachten meer dan waard, het eten was heerlijk. Tim, Wilma en Edith aten ook mee; erg gezellig met elkaar.

Wat echter ook weer dubbel was, is dat we hele grote porties kregen, die de meesten van ons niet opkregen (een paar uitzonderingen daargelaten [e-1f607]). En dat in een land waarin zoveel honger wordt geleden. Terwijl het eten zelf nog geen tientje er persoon heeft gekost.

Als laatste vandaag stond een bezoekje bij Patrick, de beveiliger van de school, en zijn vrouw Lydia met hun kinderen en kleinkinderen op het programma. Toen we daar aankwamen, kwamen er direct allemaal mensen op ons af, voornamelijk kinderen. Soms schieten de tranen je dan echt in de ogen, zóveel kindjes, vaak in vieze en kapotte kleren, vieze snoetjes, allemaal hunkerend naar een beetje aandacht van een mzungu. Zodra ze een blanke zien, roepen ze: 'Een mzungu! Een mzungu!' Van oudsher is dit een soort scheldwoord voor blanken, maar het woord wordt nog vaak gebruikt. We horen dit kinderen dan ook vaak roepen naar ons. Even aandacht, even opgetild worden, even je handen aanraken; nagellak vinden ze erg fascinerend [e-1f609]

Het krioelde van de mensen om ons heen, altijd weer een uitdaging om uit te zoeken wie er nu bij de familie hoort en wie niet. Want iedereen is 'm'n broer' van elkaar. We werden zeer hartelijk ontvangen door Patrick en Lydia en werden snel naar binnen geloodst. Er werden allemaal stoelen en krukjes voor ons neergezet, de familie zelf zat op de grond. Nu we het daar trouwens over hebben: slapen doen ze ook op de grond. Sommige huizen zien er inmiddels echt wel beter uit dan een aantal jaar geleden, toen waren het vooral hutjes die er stonden, maar de meeste hebben vrijwel geen inrichting en er wordt dan ook bijna altijd gewoon op de grond geslapen.

Onze magen zaten nog stampvol eten en toen konden we de volgende uitdaging aangaan: Lydia had namelijk samen met haar dochter voor ons gekookt. En hoe! Rijst, kip, vlees, pindasaus, matoke (kookbanaan) ... Zeg dan maar eens nee. Zeker als je beseft dat men in Uganda er ongeveer drie uur over doet om een uitgebreide, warme maaltijd klaar te maken. Maar ook als je beseft dat men dan niet geeft vanuit overvloed, maar vanuit armoede. Manmoedig schepten we onze bordjes vol ... en weet je: het was heerlijk! Wat een belevenis om bij deze lieve Ugandezen thuis te eten. Er werden cadeautjes uitgedeeld, alle kinderen kregen een nieuw kledingstuk, ze straalden! Het leek wel kerst! We zongen nog een lied voor hen en één van de dochters zette ook spontaan een lied in voor ons. Wat een gezellige boel met elkaar.

Eén voordeel: toen we thuiskwamen hoefden we niet meer te koken en ook een grote vaat werd ons bespaard.

Inmiddels is het hier alweer even donker en pakken we onze routine weer op: een spelletje met elkaar, beetje kletsen, hapje en drankje en dan weer op tijd naar bed. Morgen weer vroeg eruit, want we hebben afgesproken dat we om 8 uur gaan varen in het moeras. Dat belooft weer wat!